دشمن زیاری در یک نگاه

دشمن زیاری یکی از بخش های شهرستان ممسنی(استان فارس) است که در 85_90 کیلومتری غرب شیراز واقع شده است و جمعیتی حدود ۱۰۵۵۹ نفر دارد. مردم این منطقه به گویش لری تکلم دارند و عمده درآمد آنها از راه کشاورزی است. این منطقه حدود ۳۲ هزار هکتار تاکستان دیمی دارد که 18 هزار هکتار آن مثمر ثمر است. یعنی 10 درصد تاکستان کشور متعلق به این منطقه می باشد؛ منطقه ای که دارای شرایط آب و هوایی سردسیری می باشد.

دشمن زیاری حدود 50 روستا دارد از جمله: توکل آباد، شهریارآباد، پیر حسینی، چم ریز، له بر آفتاب، چنارس،  سررود، تنگ کبوتری، جلیلی، پارک برم، حسنی پاچر، امامزاده علی، سنگ بزرگ، پاقلعه، تلمبه خانه، بلمینی، اسلام آباد، همزه بیگی، دره سور، دهگپ، گورک، بالمنگان، بخشی، سرنجلک، بلوطک، کیکمدان، گلگون، هجرت(کومجا)، آب بید، تیرتاج(سردشت)، دشت دیده بان، آزادگان، چشمه سردو، گلدشت، آب زالو، پربنار، روبنی، برم جمال (شهرنو)، کلاه سیاه، قائدان، مشایخ، گردن گله، چشمه آب گل، آبنار، بله زار و بابا منیر، دره تلخ، جمالی، تیشه گری، تنگ رودیان، بابا صالحی.

در اینجا سعی می‌کنیم بیشتر با فرهنگ و آداب و رسوم هر کدام از روستاها آشنا بشویم.

سر صحبت

همیشه یکی از سخت‌ترین کارها باز کردن سر صحبت بوده و هست. لااقل برای من اینگونه می‌باشد. 

مدرسه که می‌رفتیم خوبیش به این بود که موقع رفتن به دفتر یا جاهای خاص و حساس، یک دوستی را با خود می‌بردیم. می‌گفتیم «من در می‌زنم تو بگو. یا تو در بزن در بزن تا من بگویم». کلی این پا و آن پا می‌کردیم. حرمان را چند بار تکرار می‌کردیم. برای اینکه چه بگوییم و چطور بگوییم. در اینجا کسی نیست تا در بزند و من بگویم. یا من در بزنم و او بگوید. خودم هستم و خودم. دائم این پا و آن پا می‌کنم که چطور سر صحبت را باز کنم! چطور شروع کنم و از کجا! تنهایی هم باید در بزنم، هم سر صحبت را باز کنم و هم تا آخر بروم.

نویسنده: روشنک بنت سینا

 
 
مداحی های محرم